OPKOMEN VOOR LIJDEN
Tranen van geluk bij Pia Dijkstra. Haar ‘orgaandonatiewet’ is er door. Hoeveel meer patiënten zullen er door die wet wel niet geholpen kunnen gaan worden? Of was het geluk ook een beetje verbonden aan de overwinning na al die jaren van inspanningen?
Als politicus kun je natuurlijk opkomen voor hen, die lijden. Niet alleen zij zullen dan op je stemmen, maar ook degenen, die die hulp kunnen leveren en natuurlijk ook zij, die met Pia en die lijdenden mee lijden. Er is dan nog wel een wet nodig. Zonder die wet kan die hulp blijkbaar niet geboden worden. Die wet moet dan zodanig zijn opgesteld, dat die hulp niet alleen kan worden geboden maar ook betaald. Zo hebben we in feite de gehele zorg in wetten weten te vatten. Maar kunnen we nu zeggen dat er een einde aan het lijden is gekomen?
Er zijn nu gezonde mensen die door de zorglasten in problemen komen. Was het vroeger soms moeilijk om de dokter te kunnen betalen, nu is het moeilijk om de zorgverzekeraar te betalen. Een dokter kun je nog laten wachten op zijn geld, maar met een zorgverzekeraar valt niet te spotten en al helemaal niet met de overheid.
Ik zou alle mensen van hoog tot laag willen uitnodigen om de zorg even van grote hoogte te bekijken. Je ziet dan hele andere dingen. Door die wetten zijn de mensen zich heel anders gaan gedragen. Ze passen zich aan die wetten aan en ze passen die wetten toe.
Het zal u dan ook niet moeten verwonderen, dat de toepassing van die wetten niet gericht zijn op het beter worden, want dan moet je verstand hebben van de geneeskunde. Nee, die wetten zijn gericht op het geld-verkeer. En omdat het daar steeds verkeerd blijkt te gaan, moeten er weer nieuwe wetten komen. Niet om u beter te maken, maar om dat verkeer beter te maken. Begrijp mij niet verkeerd, maar uit alles blijkt, dat u als dokter of als patiënt door die wetten iets verkeerd kan doen, namelijk door naar uzelf toe te rekenen. Dat vindt de politiek verkeerd. Ook oud-politici die nu baas zijn van de zorgverzekeraars, vinden dat. Want als er iemand niet wil lijden zijn zij het wel.
Heremetijd (druk op 
voor beter inzicht)
Lees ook: RECHT HEBBEN OF RECHT ZIJN en DE ORGAANBEURS
Deel deze column
Wat mij bij het onderwerp orgaandonatie bovenmatig irriteert, is dat er bij de diagnose hersendood steeds wordt gesuggereerd dat de desbetreffende patiënt dan ook werkelijk dood is.
Dat de apparatuur niets meer waarneemt, is iets anders dan dat er geen bewustzijn meer is. Dat hebben de mensen bewezen die — soms al als donor op de operatietafel — zijn teruggekomen…
De realiteit is dat een hersendode ‘donor’ levend wordt geslacht. Zonder verdoving, alleen met spierverslappers.